Naftusya: historia, właściwości, korzyści.

Naftusya: historia, właściwości, korzyści.

Za oficjalną datę urodzenia uzdrowiska Truskawiec uważa się rok 1827, kiedy został otwarty szpital wodny z 8 kabinami do kąpieli mineralnych.

Jednak światowej sławy ośrodek Truskawiec nie zawdzięcza wodom chlorkowo-sodowym, no bez wątpienia leczniczej wodzie Naftusia. Po raz pierwszy wzmiankowana w dokumentach już w 1469 roku, a dokładniej opisana w 1578 roku przez królewskiego lekarza Wojciecha Oczka. W podręczniku „Historia naturalna” wydanym w języku łacińskim, w 1721 roku w Sandomierzu, znajduje się cenna dla nas informacja, że”… chłopi Truskawca i innych wsi Galicji piją wodę z domieszką ropy naftowej w leczeniu wielu chorób”.

Początki badań naukowych Naftusi

Początek naukowych badań wody „Naftusia” położyli lwowski aptekarz T. Torosiewicz, który po raz pierwszy dokonał jej analizy chemicznej w 1835 roku, oraz lekarz A. Maszek, który opisał w 1836 roku jej działanie lecznicze.

W następnych latach badano królową wód leczniczych wielu uczonych austriackich, polskich i radzieckich. B. Jesipenko, mikrobiolog K. B. N. G. Konotopa i chemik organiczny K. H. N. A. Jasiewicz. Tajemnica leczniczego działania Naftusi pozostała jednak niepoznawalna — królowa wymagała od naukowców całkowitego się poświęcenia.

Profesjonalne badania Naftusi

W 1981 roku wraz z utworzeniem w Truskawcu zakładu badań mechanizmów fizjologicznego działania wód mineralnych Instytutu Fizjologii im. A. Bohomolca AN USRR rozpoczęły się profesjonalne badania Naftusi na poziomie akademickim. Wyniki pierwszego etapu pracy na temat poznania tajemnic Naftusi podsumowano w książce „Fizjologiczne podstawy leczniczego działania wody Naftusi” (1989). Zawiera materiały rozpraw doktorskich I. Popowicza, I. Butusowej i W. Bilasa oraz doktorat — S. Iwasiwki.

Drugą próbę rozwikłania tajemnicy Naftusi przeprowadzili naukowcy w ramach zreorganizowanego wydziału eksperymentalnej balneologii, którym kierował prof. S. Iwasiwka. Wyniki ich pracy zostały podsumowane w monografii pracy doktorskiej S. Iwasiwki „Biologicznie czynne substancje wody Naftusi, ich geneza i mechanizmy działania fizjologicznego” (1997), a także w monografiach zbiorowych: „Adaptogeny i promieniowanie” (1996), „Żółciopędne działanie wody Naftusi” (1997), „Woda Naftusia i wymiana wody i soli” (1997), uhonorowanych nagrodą im. A. Bohomolca NAN Ukrainy. W tym samym okresie pod kierownictwem C. Iwasiwki obroniły rozprawy doktorskie S. Łomejko „Wpływ wody mineralnej Naftusia na hemopoezę w uszkodzeniu radiacyjnym organizmu” (1996) i N. Kowbasniuk „Wpływ żelazistych wód mineralnych uzdrowiska Schidnica na hemopoezę” (1997).

Jednak prawdziwy przełom na drodze do tajemnic Naftusi rozpoczął się w 1998 roku wraz z utworzeniem na bazie kompleksu uzdrowiskowo-hotelowego „Dniepr-Beskid” badawczej grupy naukowo-produkcyjnej balneologii klinicznej i ziołolecznictwa. Kierownikiem grupy został O. Czebanenko, a konsultantem naukowym — I. Popowicz. W ramach grupy w różnych latach zajmowali się badaniami lekarze sanatoriów kurortu i wykładowcy katedry medycyny niekonwencjonalnej i rehabilitacji Lwowskiego Państwowego Uniwersytetu Medycznego oraz katedry anatomii, fizjologii i waleologii Drohobyckiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego.

Wyniki badania Naftusi

Wielkoskalowe badania kliniczne i eksperymentalne dostarczyły bogatego materiału do pisania zbiorowych monografii:

• „Rehabilitacja uzdrowiskowa ofiar katastrofy w Czarnobylu” (1999);
• „Natura balneofaktorów wody Naftusi i istota jej działania terapeutycznego i profilaktycznego” (1999) – według redakcji S. Iwasiwky;
• „Bioaktywna woda Naftusia i żołądek” (2000);
  • „Ogólne reakcje adaptacyjne i odporność likwidatorów wypadku w Czarnobylu” (2000);
• „Czarnobyl, odporność, nerki” (2001);
• „Balneofitoradiodefenzologia” (2002);
• „Sanogenetyczna podstawy rehabilitacji w ośrodku Truskawiec urologicznych pacjentów kontyngentu czarnobylskiego” (2003);
• „Rehabilitacja systemów obronno-adaptacyjnych w kurorcie Truskawiec” (2004);
• „Fizjologiczna aktywność kwasu moczowego i jego rola w mechanizmie działania wody Naftusia” (2004);
• „Aktotropni efekty kompleksu balneoterapeutycznego uzdrowiska Truskawiec” (2003);
• „Balneokardioangiologia” (2005);
• „Czarnobyl, systemy adaptacyjno-obronne, rehabilitacja” (2006);
• „Balsamy na rany Czarnobyla” (2007);
• „Eksperymentalna balneofitoterapia” (2008);
• „Dysfunkcja układu neuroendokrynnego i odpornościowego, metabolizm i hemostaza spowodowana niekorzystnymi wpływami środowiskowymi i jej przywrócenie w Truskawcu” (2009);
• „Adaptogenne balneofitoterapia w kurorcie Truskawiec” (2010) – według redakcji I. Popowicza.

Przygotowano do druku dwie kolejne monografie: „Balneogastroenterologia”, napisana na podstawie rozpraw doktorskich N. Humegi i A. Lewickiego oraz “Streslimitujuczy adaptogenny mechanizm biologicznej i leczniczej aktywności wody Naftusi”, która jest rozprawą doktorską I. Popowicza. Nadal pracują nad pracami doktorskimi S. Sarancza, M. Petryszak, O. Łużecki, R. Kretczak, T. Ilnicka-Rybczyc, L. Nesterowa, G. Ositak, S. Struk, O. Iwanicka, E. Kruglij, A. Popowycz i in. Wspomniani naukowcy, zrzeszeni w Stowarzyszeniu naukowców z miasta, tworzą truskawecką szkołę naukową balneologii i ziołolecznictwa, która zyskała uznanie zarówno w Ukrainie, jak i poza nią, w szczególności przez Światową Federację hydroterapii i klimatoterapii (FEMTEC).

Rezultatem 30-letnich badań wspomnianych naukowców są obecne wyobrażenia o właściwościach wody Naftusi, jej pochodzeniu i mechanizmach zapobiegawczego i leczniczego działania na organizm.

Z czego i jak powstaje Naftusia?

Miejscem powstawania Naftusi jest park zdrojowy, a dokładniej jego część o powierzchni zaledwie 0,6 ha. Proces narodzin tej cudownej wody jest naprawdę niesamowity. Ta akcja odbywa się w następujący sposób. Opady atmosferyczne, przedostając się przez glebę, wychwytują z niej organiczne związki próchniczne, gazy atmosferyczne, bakterie i w tej formie docierają do warstwy wodonośnej, gdzie zaczynają wchodzić w interakcje z unikalną skałą. Wyjątkowość tego ostatniego polega na tym, że zawiera substancje organiczne (podobne do ropy naftowej i ozokerytu, które zalegają w Truskawcu, a także w sąsiednich Borysławiu i Schodnicy), które rozpuszczają się w wodzie i stają się pożywieniem dla tak zwanych autochtonicznych (rodzimych, lokalnych) drobnoustrojów.

Najliczniejszą kolonię wśród nich tworzą mikroorganizmy utleniające węglowodory (MUW) – od 500 do 60 komórek w 1 ml wody, półprodukt — kwas tionowy (KT) – 40-10 komórek / ml, najmniejszy — redukujący siarczany (RS) – 7-3 komórek / ml. MUW są pierwszymi, które rozpoczynają „mączkę”, przekształcając produkty naftowe o niskiej aktywności w substancje bioaktywne, takie jak probiotyki (najsłynniejszym źródłem są fermentowane produkty mleczne). Część stołu pana jest przenoszona na mikroby KT i RS, no ich głównym pożywieniem są produkty żywnościowe MUW, które podlegają recyklingowi (biotransformacji).

Dla tych czytelników, którzy marszczą się wrażliwie, przypomnijmy, że miód jest produktem przetwarzania nektaru w układzie trawiennym pszczół. W rezultacie powstaje unikalny bulion, który według chemików A. G. Daćka i A. B. Bubniaka, o 2/3 składa się z oleju mineralnego (parafiny, monoolefiny, dieny i monocykloolefiny, alkilobenzeny, alkenylobenzeny, węglowodory polaromatyczne, alkilonaftaleny, związki zawierające siarkę), a o 1/3 – z produktów przeróbki ropy naftowej drobnoustrojami (kwasy karboksylowe, związki zawierające siarkę, estry kwasy aromatyczne, alkilofenole).

Należy zauważyć, że zawartość tych substancji organicznych w Naftusi wynosi od 0,1 do 1,7 mg / l, a parafiny – 4 mg / l, czyli ich dzienne spożycie w organizmie jest dość proporcjonalne z szeregiem leków farmakologicznych.

Towarzyszącymi składnikami wody są ługowane sole mineralne (jony wodorowęglanu, wapnia, magnezu i siarczanu w stężeniu około 0,7 g/l, czyli jak w wodzie słodkiej), atmosferyczne i biogenne gazy (siarkowodór – około 1 mg/l, dwutlenek węgla – około 100 mg/l, ślady metanu), kwas krzemowy (10-15 mg/l) i pierwiastki śladowe (nikiel, wanad, srebro, cynk, molibden, chrom, miedź, tytan, mangan, bar) w stężeniach od 1 do 700 µg/l, których aktywność, choć nie jest negowana, jest jednak mało znacząca. Tak więc Naftusi bynajmniej nie przystoi banalnej nazwie „Woda mineralna”, która jest dopuszczalna do picia wód leczniczych o mineralizacji powyżej 2 g / l. Dlatego w 2000 r. I. L. Popowicz wprowadził do obiegu naukowego termin „Bioaktywna woda Naftusia”, który odpowiednio odzwierciedla jej istotę.

To tutaj należy podkreślić, że rezerwy Naftusi, w przeciwieństwie do rezerw ropy naftowej, są niewyczerpane, ponieważ rozmnaża się w sposób ciągły dzięki deszczom, ale jeszcze więcej, z których w Ukrainie idą z wyjątkiem samych Karpat. To prawda, jak każdy ziemski owoc, Naftusia wymaga pewnego czasu na dojrzewanie. Dlatego pobieranie wody ze studni (których są 8), musi mieć uzasadnione ograniczenia. W 80. latach ubiegłego wieku, w szczytowym okresie przeciążenia ośrodka, kiedy pojawiły się oznaki pogorszenia jakości wody (zmniejszenie zawartości substancji organicznych i autochtonicznych mikroorganizmów), dobowe pobieranie wody osiągnęło 23-25 m3, no nawet wtedy nie zbliżyły się do zatwierdzonych rezerw – 47 m3 /dzień. Tak więc plotki krytyków, rzekomo Naftusi, nie wystarczą i są hodowane świeżą wodą, nie miały podstaw nawet wtedy, a teraz nawet bardziej.

Gwałtowny spadek konsumpcji, a zatem i selekcji Naftusi w latach 90. poszedł jej na dobre, tak, że na początku naszego wieku jakość wody jest całkiem sprawna (naprawdę, nie byłoby szczęścia, gdyby nieszczęście nie pomogło), co zostało z dumą stwierdzone w mediach przez ówczesnego dyrektora stacji hydrogeologicznej reżimu operacyjnego (SHRO), profesora Stepana Iwasiwkę i dyrektora generalnego ZSA „Truskaweckurort”, doktora medycyny Bohdana Aksentijczuka: „Naftusia jest teraz taka sama, jak pół wieku temu!”. W latach 2000-2010. dobowy odbiór wody wahał się w granicach 11-9 m3, więc jakość Naftusi jest w porządku! Nadszedł czas, aby przejść do opowieści o tej jakości.

Jak organizm reaguje na stosowanie Naftusi?

Dostając się do żołądka, Naftusia, jak każda świeża lub mało zmineralizowana woda, podrażnia liczne wrażliwe zakończenia nerwowe błony śluzowej (tzw. termo – mechano -, osmoreceptory), w wyniku czego aktywowana jest aktywność lokalnych komórek nerwowych i endokrynnych, które regulują ruchliwość i wydzielanie przewodu pokarmowego, wątroby i trzustki. Wyjątkowość polega na tym, że Naftusia może również drażnić chemoreceptory, ze względu na obecność różnych substancji organicznych w jego składzie. Właśnie w tym tkwi sekret uzdrawiającego działania Naftusi!

Udowodniliśmy, że substancje organiczne Naftusi, zarówno wypłukane bezpośrednio z podziemnej skały wodonośnej, jak i wyprodukowane przez zużywające je — specyficzne drobnoustroje — po spożyciu zwierzęcia i człowieka są postrzegane przez nich jako zagrożenie możliwym zatruciem chemicznym, ponieważ skąd organizm wie, że po wypiciu skąpych ilości produktów ropopochodnych nie będzie on narażony na działanie prawdziwego oleju?

Otrzymany sygnał uruchamia dwa procesy — wspólny (niespecyficzny) i lokalny (względnie specyficzny). Pierwszym procesem jest rozwój tak zwanego ogólnego zespołu adaptacyjnego (stresu).

Stres rozwija się w odpowiedzi na działanie na organizm zarówno rzeczywistych czynników uszkadzających (uraz, wysoka lub niska temperatura, promieniowanie, trucizna chemiczna lub biologiczna, infekcja), jak i ich prekursorów (rodzaj drapieżnika lub wroga, zagrożenia werbalne, konflikty osobowości lub produkcji i tym podobne). Pierwszym etapem stresu jest reakcja lęku. Jego najważniejszymi objawami są zwiększenie zawartości we krwi tak zwanych adaptacyjnych hormonów nadnerczy (glikokortykosteroidów i katecholaminów) oraz aktywacja autonomicznego układu nerwowego.

Oba objawy są wykryti już po jednorazowym użyciuNaftusi. Istnieją powody, by przypuszczać, że drobnoustroje Naftusi są w stanie skłonić komórki białej krwi do uwalniania w niej tych samych hormonów adaptacyjnych, które są uwalniane przez komórki kory nadnerczy, co dodatkowo wzmacnia działanie w tym kierunku substancji organicznych poprzez chemoreceptory przewodu pokarmowego.

Wiadomo, że umiarkowany stres mobilizuje mechanizmy obronne organizmu i zwiększa jego ogólną odporność, ale nadmiernemu stresowi towarzyszą bolesne zmiany (owrzodzenia błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, uszkodzenia mięśnia sercowego aż do martwicy, nadciśnienia tętniczego, depresji odpornościowej itp.). W przypadku słabego bodźca, do którego należy Naftusia, reakcja lęku jest niewielka i krótkotrwała, ale już kilkudniowe stosowanie Naftusi wystarcza do aktywacji i zwiększenia mocy tak zwanych systemów ograniczających stres w organizmie.

W rezultacie, przy dalszym działaniu silnego bodźca na ciało, uszkodzenia te zostaną wyrażone w znacznie mniejszym stopniu lub w ogóle nie wystąpią. To właśnie takie stresujące działanie profilaktyczne Naftusi wykazano w eksperymentach na zwierzętach. Światowa praktyka pokazuje, że środki antystresowe o różnym charakterze (chemiczne, fizyczne, psychologiczne itp.), testowane na zwierzętach, z reguły potwierdzają swoją skuteczność w badaniach klinicznych.

Z drugiej strony, ten sam alarm, potwierdzony przez co najmniej dwa kolejne dni, aktywuje systemy ochrony przed możliwym zatruciem, które mają na celu przyspieszenie rozkładu trucizny przez komórki wątroby i wydalanie ich z moczem przez komórki kanalików nerkowych. No, ponieważ oba systemy obronne mają charakter wielozadaniowy (żywy organizm działa znacznie bardziej ekonomicznie niż maszyny), specyfika ochrony antychemicznej jest względna: wraz z substancjami nafto podobnymi przyspieszona transformacja lub wydalanie podlegają własnym (endogennym) substancjom. Przede wszystkim jest to cholesterol, który przekształca się w kwasy żółciowe, co ostatecznie prowadzi do zwiększonego wytwarzania żółci (słynny efekt żółciopędny Naftusi); hormony kory nadnerczy (odpowiedzialne za przystosowanie się do niekorzystnych warunków środowiskowych – adaptacja) i gruczołów płciowych (które są również odpowiedzialne za adaptację). Jednocześnie obniża się poziom cholesterolu we krwi, co jest bardzo przydatne w zapobieganiu lub ograniczaniu miażdżycy i nadciśnienia tętniczego.

Jednocześnie wydalanie kwasu moczowego przyspiesza w nerkach-przyczyny dny moczanowej i źródła powstawania jednego z rodzajów kamieni nerkowych (moczanowych), a także, w pewnym stopniu, tworzenie się moczu. Jednak działanie moczopędne wynika głównie z przyspieszenia za pośrednictwem specjalnych enzymów (które są aktywowane przez substancje organiczne Naftusi) przejścia wody ze środowiska wewnętrznego komórek na zewnątrz, a stamtąd — do krwi, co ostatecznie prowadzi do słynnego działania moczopędnego Naftusi.

Natura uzdrawiającego efektu Naftusi

Jednak ani żółciopędne, ani moczopędne właściwości Naftusi nie są istotą jego leczniczego działania na organizm. Są tylko towarzyszami jej głównego efektu, skierowanego na komórki układu odpornościowego. Dlatego też, jeśli działanie moczopędne nie przejawia się, jak ma to miejsce u jednej trzeciej pacjentów, nie oznacza to braku leczniczego wpływu Naftusi na obronę organizmu. Jak to się dzieje?

Okazuje się, że w komórkach, które „pożerają” patogeny (fagocyty) i wytwarzają środki przeciwdrobnoustrojowe (limfocyty B), a także te, które regulują pracę dwóch pierwszych (limfocyty T), te same enzymy są obecne w komórkach wątroby i nerek, które uwalniają organizm od substancji naftopodobnyh. Wynika z tego, że komórki odpornościowe są również przedmiotem ekspozycji na te substancje. Co więcej, te ostatnie działają na komórki odpornościowe zarówno bezpośrednio, jak i po wstępnym wiązaniu w komórkach wątroby z białkami, czyli przekształceniu w tak zwane antygeny — zwykłe bodźce immunocytów. Należy zauważyć, że wpływ na to ostatnie jest nie tyle aktywujący, ile regulujący, normalizujący charakter, i to jest bardzo ważne, ponieważ nadmierna aktywacja odporności jest tak samo szkodliwa, jak jego ucisk. W końcu dochodzi do normalizacji zaburzeń odporności (immunodysfunkcji), co przyczynia się do całkowitego lub częściowego zakończenia zapalnego procesu zakaźnego w dowolnym systemie. Dlatego Naftusia jest w stanie leczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie jelita grubego, zapalenie żołądka itp.

Wraz z substancjami nafto podobnymi mikroorganizmy Naftusi przyczyniają się do normalizacji układu odpornościowego. Oprócz tego, że produkują substancje bioaktywne — probiotyki, które wpływają na komórki odpornościowe, działają również jako rodzaj żywej szczepionki. Jak wykazały badania W. R. Bilas — czołowego specjalisty Ukrainy w dziedzinie mikroflory wód mineralnych, Naftusia, pozbawiona drobnoustrojów przez przepuszczenie go przez drobno porowaty filtr i Naftusia, zawierająca drobnoustroje, ale zabite przez promieniowanie ultrafioletowe, znacznie różni się od naturalnego oleju zawierającego żywe drobnoustroje. Zaprawdę, Naftusia jest żywą wodą!

Doktor nauk medycznych, kierownik pracowni balneologicznej Instytutu Fizjologii im. Bohomolca prof. Igor Popowicz.

Truskawiecka „Naftusia”: wideo

Często zadawane pytania: